Wat bleef zijn de herinneringen. De vele honderden die naar het kantoor in de Orthenstraat trokken of naar één van de drie fabriekscomplexen. De geur van koffie of chocola die zich over een groot deel van de binnenstad verspreidde. De vele winkels die men overal in het land tegenkwam. De vrachtauto's die ten slotte enkel maar de spreuk 'en... en... alleen De Gruyter' met zich meedroegen; daarbij herinnerend aan 'de betere waar' en de 'tien procent korting'. En natuurlijk kent iedereen 'het snoepje van de week' nog.

Vijfentwintig jaar geleden vertelde Gerrit de Gruyter (1902-1970) in een intervieuw over het ontstaan van dit 'snoepje' in een periode dat De Gruyter zo'n 400 winkels in het gehele land bezat.

„We hadden na de oorlog al zo vaak geprakkezeerd over reclame-mogelijkheden. Je wilde wat doen. Iets aardigs voor de klanten. Maar het zat er niet in. Je zat nog volop in de distrubutie. Maar in 1949 kwam de suiker vrij. Onze fabriek van suikerwerken had nog capaciteit over. Ik weet nog goed, dat we daar op een zaterdagmorgen op hebben zitten turen. Hoe goten we dat in het vat: iets waarmee we de fabriek van suikerwerken op volle produktie konden brengen en waarmee we tegelijkertijd de klant een attentie konden bewijzen. Ik zei: „Konden we maar net zoals vroeger bij de kruidenier een snoepje weggeven... Nee, niet een of twee toffees, maar een builtje van een ons. Dat was een idee. Hoe lanceer je dat? Laten we dat 'het snoepje van de week' noemen, zei ik...”

'Het snoepje' werd een groot succes en tegelijkertijd hét symbool van dit Bossche bedrijf. Later werd het uitgebreid met een klein speeltje dat samen met het snoep gratis werd uitgedeeld als de cliënt voor een bepaald bedrag kocht. Het gaf een enorme impuls aan de suikerwerkfabriek. De omzet vervijfvoudigde mede daardoor. Het stimuleerde bovendien de kinderen om mee naar de winkel te gaan om er van de traktatie - die wekelijks varieerde - direct te kunnen genieten. Bovendien probeerde De Gruyter zo haar toekomstige klanten binnen de winkeldeuren te krijgen. Dit laatste is echter in de praktijk tegengevallen. In 1976 sloten de De Gruyter-winkels de deuren...

Tien jaar daarvoor kon Gerrit de Gruyter nog zeggen over het 'snoepje': „Wist u, dat de grootouders er nóg gekker op zijn? Die vinden het leuk op op die manier iets te krijgen dat zich zo plezierig aan kleinkinderen laat weggeven.”

In hetzelfde interview spreekt De Gruyter over de oude sfeer van de winkels met de tegeltableaus en de koperen koffiebussen. „In onze supers vind je dat niet meer, Ze zijn vaak ondergebracht in een winkelblok met zijn eigen bouwstijl. En de inrichting laat ook niet veel variatie toe. Dat verlies van het eigen karakter; ik vind het toch wel jammer.”